Seizoenswoark

Häh, lente. Dat is nog es mooi. De tied dat de zunne 's morgens wier precies onder den hook op de wearld valt zodat den zo mooi zachte oplöchtet. De eerste vroge meze den as et tralat krig en zin tweeteunige leed slöt, nen zweem van zeute blosems in de locht en duur de boomtöppe nen knalgreunen waas van oetkommende bladekes. Et wördt alwier länger lecht. Boeten wean is nit slim mear. Et joar is jonk, der kan nog van allens moois geburen! Een heel festivalseizoen ligt ons nog vuur. En roekt dee laurieren es! Doar kan gin Oo de Klonnie tegenan! Wat fein, wat fein. A'j et nog nit eskötten hadden: ik zin gek op de lente.

Dan den zommer. Lekker in de korte kleare geneten van de wöärmte den as oe as nen dekken um de skolders lig, lange dage woerop a'j zovölle köant ondernemmen: fein op et terras met kunnigheid en kameröade, oetstäpkes maken in 'n bos of anderweagens, vakantie vieren bie thoes of juust nen helen ende op 'n vrömden, mooi met de batterieje an et strand liggen en een good book leazen. De tied van 't angoan in de tente, van grote dinge terechte maken en de locht van ofemeeid grös. En wat he'w de leste joaren zommer ehad! Mooi man. Et mag dudelik wean: de zommer vind ik nit vervelend.

En wat ducht oe van 'n hoarvst! De beume zitt vol blad wat heanig an verkluurt. Prachtig mooi rood, gel, greun, broen, oranje. De tied van wandelen met 'n neuze vol nattige dannenlocht. Of behaaglik woarm en dreuge bie 'n kachel zitten met ne komme thee en et leevst ook met ne lekkere dikke moppe der bie nöast. En dan bedool ik nit allene, mer leevst met oe beiden. Gemeudelik. Loat et mer goezen boeten, wiej zitt good. Doeken met nen dekken op de banke en as et ons te gek wörd, goa'w fein op de zunne an, want dat kan gewoon rechtevoort. Et mag van mie alle joaren wal hoarvst worden.

Och en dat winter! Frisse keulte, de riepe glinstert op de huze en an de kale busken. Een helder zunneke spegelt zik in et ies woerop as dik inepakte kinder met skaatsen en sledes en bessems an et balgen zint. Non is et de tied van roeten krabben, een geluud wat beduudt da'j nog woark hebt. Van ne hele kökken dee rok noar de bakworst dee snistert in de panne, van kearskes en lämpkes en zeutigheid, van de familie en töafelkesoavend. En van met ons allen um ne glöaiende boake.

En tookommend joar wier net zo. Dat hef wat, dat leaven.

Martin ter Denge