Ik hou van jou!
Woensdagmorgen 26 september was ik onderweg en luisterde ik in de auto naar het radio-programma van Edwin Evers. Hij en zijn mede-presentatoren spraken over: "Ik hou van jou". Edwin bekende live op de radio dat hij dat nog nooit tegen iemand had gezegd. Zijn mede-presentatoren reageerden zeer verbaasd.
"Zo ben ik niet opgevoed", verklaarde Evers. Ook tegen zijn (nu ex-)vriendin heeft hij dat nooit gezegd. De mede-presentatoren vroegen zich af, of er ooit iemand is geweest die "Ik hou van jou?" tegen hem gezegd heeft. Edwin merkte toen op: "Als jij het zelf niet zegt, dan zegt iemand anders het ook niet zo snel."
En daar heeft hij een punt...
De mede-presentatoren spraken er verder over: "Je gaat bijna elke dag naar je moeder en drinkt een kop koffie. Dus je houdt wel van je ouders...".
"Maar natuurlijk", legde Edwin uit, "ik geef ze ook wel een HUG". (Engels woord voor knuffel. red). Als laatste merkte Edwin nog op: "Misschien is het beter om nooit iets dergelijks te zeggen, dan te vaak zeggen en het niet te menen". En ook daar heeft hij een punt...
Deze column zou eigenlijk "knuffelen" heten, maar na het beluisteren van die bewuste uitzending heb ik mij bedacht. Want of je nu zegt: "ik hou van jou', of je laat door een knuffel, schouderklopje of een hand in de rug aan iemand merken dat je om hem of haar geeft, dat is dan om het even.
Het belangrijkste is dat je het doet en niet nalaat. Want het is fijn om geliefd te zijn, om belangrijk te zijn voor iemand, puur alleen om je goed te voelen. Onze (stief/pleeg)kinderen hebben dit nodig, maar ook onze vrienden en onze (groot)ouders. We zijn er voor elkaar, met elkaar en van elkaar. Wees bewust van het geluk in het gezin(nen) en het samenzijn.
Bij deze een dikke HUG van mij en een heel fijn weekend.
Punt!