Nashville-verklaring
Nou daar gaan we weer met ons allen. Een pamflet, de zogenaamde Nashville-verklaring laat internet even ontploffen. Die arme Kees van der Staay die in een onbewaakt ogenblik zijn handtekening heeft gezet onder een tekst die hij, vrees ik, niet goed gelezen heeft. Arme, ja want als er één politicus is die ik betrouwbaar vind overkomen, is hij het wel. En ik verbaas me over de haatdragende en beledigende bagger die hij over zich heen krijgt. Alsof dat dan geoorloofd is. Alle frustratie er uit mag. Alsof je daarmee niet hetzelfde doet waarvan je die ander beschuldigt. Uit de kast komen om vervolgens in een andere kast te kruipen. Net zo benauwend en normatief als de kast waar je uit komt. Durf te luisteren naar de ander, maak ruzie, scheld maar durf te luisteren, plak die ander niet een sticker op, jij die jezelf net hebt bevrijd van een sticker!
Over stickers en plaatjes gesproken:
Wat ben ik blij dat de maand december voorbij is, want wat word ik ermee geconfronteerd dat familie, huisje boompje, beestje de norm is. Zo moet je zijn, zo moet je doen. Wat moet ik mezelf toespreken dat de manier waarop ik leef oké is. Als mens ben je geboren om vrij te zijn. Als ik naar de Bijbelse figuur Jezus kijk, zie ik een mens levend in een groep vrienden, alleen, zonder partner, op afstand van zijn familie. Passend in geen enkel straatje. Dat zou pas mooi zijn. Dat niemand zich meer druk maakt of je nou op mannen valt of vrouwen of allebei. Dat je een jongensachtige meid kunt zijn of een zachtaardige jongen. Dat je niet zo goed kunt zien wat je nou bent, een jongen of een meisje. Dat je vrij voelt te leven zoals je wilt. Hoe mooi zou dat zijn. Dat je vrij kunt zijn, dat je mag zijn wie je bent, die je bent. Mens. Uniek. Prachtig.
Be it!
Weedebee