Antoon Kemper
Voor de column van mei wilde ik heel graag iemand in het zonnetje zetten die “iets” heeft met WO II, om de herinneringen aan dit tijdperk levend te houden. En dat is Antoon Kemper geworden. Antoon is een goedlachse man van 91 jaar oud, die enthousiast kan vertellen. Hij woont met zijn vrouw Gerda nog geheel zelfstandig in het centrum van Haarle en samen maken ze graag een fietstochtje door de omgeving. Antoon is geboren en getogen op de Haarlese boerderij “Kemper Passink” en was slechts zes jaar oud toen zijn vader overleed. Moeder Kemper bleef op 38-jarige leeftijd als weduwe achter met drie jonge kinderen en een vierde op komst. Een paar jaar later brak WO II aan. Het waren lastige tijden voor het jonge gezin en Antoon herinnert zich vooral de dreiging van de oorlogsvliegtuigen.
We gaan terug naar 5 januari 1945. Op die dag stortte een Halifax-bommenwerper neer aan de Raalterdijk in Haarle. Een paar dagen na de crash vond de toen 13-jarige Antoon in een weiland vlakbij de plaats des onheils een mooi horloge. Hij was zo trots als een pauw met zijn ‘buit’! Het was meteen al duidelijk dat het om een militair horloge ging van een van de vliegers uit het toestel. Antoon vroeg zijn moeder of hij het horloge als eerlijke vinder mocht houden. Die verwees haar zoon door naar de plaatselijke pastoor Hasselbach, die de gevleugelde woorden sprak: “Bid voor de ziel van de overledene en bewaar het horloge!”. En zo geschiedde.
Het horloge bleef 34 jaar lang in het bezit van Antoon. Ondertussen verscheen eind jaren 70 het boek "Van bezetting naar bevrijding”, geschreven door H.W. Poorterman. In dit boek werd de vliegramp uitvoerig beschreven en zo kwam Antoon op het spoor terecht van Gladys Elliott, de weduwe van de Canadese flight lieutenant en piloot Alex Elliott. De destijds 25-jarige Alec werd met half geopende parachute dood naast het vliegtuig gevonden. Hij liet de andere zes bemanningsleden het eerst springen, die de crash overleefden, maar Alex offerde zich feitelijk als een ware leider op. Voor hem was het te laat… Weduwe Gladys Elliott vloog in 1979 van Canada naar Nederland en bezocht uiteraard het graf van haar man op de algemene begraafplaats te Hellendoorn, maar maakte daarnaast ook kennis met Antoon en zijn gezin. Ook de destijds nog levende mensen van de verzetsgroep Eversberg en Nijverdal waren bij het bezoek van weduwe Elliott aanwezig. Gladys kreeg na 34 jaar het horloge van haar overleden man via Antoon terug. In 2006 overleed Gladys en haar zoon David vloog met haar urn naar Nederland, om z'n moeder bij het graf van zijn vader in Hellendoorn te laten zetten.
Een mooi en bijzonder verhaal, maar Antoon is méér dan “de man van het Canadese horloge”. Hij is een overlever en een doorzetter. Na de bevrijding in april 1945 bleek de boerderij waar hij opgroeide volledig te zijn afgebrand tijdens de vuurgevechten tussen de Canadezen en de Duitsers. Al het vee lag dood op en rond de boerderij; het was een akelig gezicht. De NSB’ers uit het dorp Haarle moesten een gat spitten om het vee in te begraven, aldus de herinneringen van de destijds jonge Antoon.
Het leven ging uiteindelijk door. De boerderij “Kemper Passink” werd weer opgebouwd. Antoon groeide op van jongen tot man. Hij ging aan de slag bij de CAVV als vrachtwagenchauffeur en in de fabriek. Hij ontmoette zijn Gerda en binnenkort zijn ze maar liefst 60 jaar getrouwd. Dat gaat gevierd worden met hun kinderen en kleinkinderen. Ondanks alle tegenslagen zijn ze het leven altijd blijven vieren, met vlag en wimpel! Wat was het leuk om met deze positieve mensen thee te drinken uit het servies van m’n moeder.
Gerdien Groot Baltink
