‘Het is een andere manier van zijn’

HELLENDOORN - Geboren zijn in het verkeerde lichaam is geen pretje. Sommige kinderen weten het al op jonge leeftijd, anderen komen er pas achter tijdens hun puberteit. Maar wat doe je als je het dan weet? Daarover werd meer bekend tijdens een speciale thema-avond van de Wmo-raad Hellendoorn over genderdysforie.

In de Hellendoornzaal van het Huis voor Cultuur en Bestuur verzamelt zich maandagavond 30 mei een gemêleerd gezelschap. Jong, oud, man, vrouw en alles er tussenin. Na een woord van welkom door voorzitter Hans Manschot luisteren de aanwezigen geboeid naar twee verhalen.

Miriam Poortman is moeder van twee zonen (18 en 15), waarvan er één geboren werd als meisje. “Daniël groeide eigenlijk heel gewoon op. Achteraf bezien waren er misschien wel signalen, maar met een oudere broer als voorbeeld, vonden wij het niet vreemd dat hij vaak met het jongensspeelgoed in huis speelde. Naarmate hij wat ouder werd, begon vooral zijn motoriek op te vallen, die was echt jongensachtig. Rond zijn zesde, zevende begon hij steeds meer gefrustreerd te raken. Hij wilde geen meisje meer zijn. Dan voel je je als ouder wel even radeloos. Via huisarts en specialist in Almelo kwamen we uiteindelijk terecht bij het VUmc in Amsterdam. Daar rolden we in het traject en kreeg Daniël de diagnose genderdysforie. Zij adviseerden ons nog niet mee te gaan in de wens van Daniël zijn naam te wijzigen en als jongen door het leven te gaan. Dat advies hebben wij naast ons neergelegd. Daniël was al zo erg jongen, dat wij zeker wisten dat de puberteit hier geen verschil meer in zou maken. Transvisie, een organisatie gespecialiseerd in transgender mensen, heeft ons daarbij goed ondersteund. Tijdens een zomervakantie zijn wij met zijn nieuwe naam gaan oefenen en na de zomervakantie ging hij als jongen naar school. De Rietslenke heeft dat geweldig opgepakt. ‘s Morgens bleef Daniël thuis en hebben ze met z’n allen de klas versierd, om Daniël ‘s middags feestelijk welkom te heten. Het was echt een feest en niemand vond het raar. In de puberteit volgde een traject met puberteitsremmende medicijnen, gevolgd door behandelingen met testosteron. Dat heeft Daniël veel goed gedaan.”

Het verhaal van James Zwiers (18) is heel anders. “Ik ben geboren en opgegroeid als meisje”, vertelt hij en ondersteunt dat met foto’s. “Niets bijzonders, tot het einde van de basisschool en de eerste jaren voortgezet onderwijs. Andere meiden waren bezig met make-up en kleding en ik deed wel mee, maar het voelde niet goed. Dat maakte me onzeker en gaf uiteindelijk mentale problemen. In de tweede klas ben ik voor mezelf gaan onderzoeken wat mijn seksualiteit was en ik kwam tot de conclusie dat ik ‘bi’ was. Via internet kwam ik in contact met mensen uit de ‘community’ en zo werd er steeds meer duidelijk. Omdat ik nog steeds niet echt wist welk ‘label’ bij mij hoorde, ging ik me steeds neutraler kleden. Ik kwam steeds meer uit de kast en op een gegeven moment ben ik een andere naam gaan proberen. Op school pakten de leraren het goed op, maar de leerlingen bleven het vreemd vinden. Dat leverde voor mij de nodige problemen op en toen ik in vier havo de mogelijkheid kreeg met een opleiding te beginnen heb ik die met twee handen gegrepen. Ik had toen mijn haar al kort geknipt en de naam James aangenomen. Hoe raar het ook mag klinken, mijn haren afknippen was het moeilijkste dat ik in die tijd heb gedaan. Daar kreeg ik namelijk vaak complimentjes over en dat gaf me zelfvertrouwen. Maar het voelde ontzettend goed toen mijn haar eenmaal kort was.”

Twee heel verschillende verhalen, van twee jongens die nog een hele weg te gaan hebben. James heeft zich pas vorig jaar aangemeld voor het ‘medische traject’ wat hem de diagnose zal geven. Dan kan hij starten met testosteron en andere behandelingen die hem verlossen van zijn nog aanwezige vrouwelijke eigenschappen. “Ik kan nu al echt zijn wie ik ben, maar het is nog een andere manier van zijn.”

Na hun verhalen komen de vragen los. Waar kun je terecht met vragen? Waar moet je rekening mee houden? Hoe zit het met psychische problemen? Relaties? Je omgeving? Rustig en openhartig beantwoorden Mirjam en James alle vragen, zelfs de meest intieme. Tevreden sluiten ze de avond af. “Mooi dat we dit gedaan hebben”, zijn ze het met elkaar eens. “Maar het is wel lastig bepaalde gevoelens goed onder woorden te brengen.”