We willen naar mijn man, hun vader’

NIJVERDAL – Onze gemeente vangt sinds maart vluchtelingen uit Oekraïne op aan de Parallelweg in Nijverdal. Yulia Semkiv is een van die vluchtelingen. Na een lange reis werd zij, samen met haar twee kinderen, ondergebracht in een van de woningen.

Vluchtend vanuit de stad Lviv kwam Yulia eerst terecht in Polen. “We werden goed opgevangen, de mensen waren aangenaam, er was goed onderdak, genoeg doktoren aanwezig, men zocht voor alle mogelijke problemen een oplossing”, somt ze op. In Duitsland was dit niet het geval. “Het leek alsof ze ons niet eens verwachtten.” De Oekraïense spreekt over veel onduidelijkheden bij de opvanglocatie in Duitsland. Er was weinig geregeld in het grote opvangkamp waar ze verbleef. Slapen in een ruimte met vijftig vreemden voelde duister en somber aan. “Het was echt een verschrikkelijke plek”, vervolgt Yulia. “Gelukkig vonden veel mensen een andere plek.” 

Zelf zocht ze contact met een Nederlandse vriend, wonend in Amsterdam. Dit huis bleek al snel te krap voor drie personen extra. Via-via kwam de Oekraïense terecht bij iemand uit Nijverdal. Hier woonde ze eerst bij een Nijverdaller in huis, maar al snel bood de gemeente opvanglocaties aan. Toen verhuisde Yulia naar de Parallelweg, waar ze samen met twee andere gezinnen een woning deelt.

“Alles werd voor ons geregeld.” Ze noemt onder andere zaken als hygiëne- en gezondheidsproducten, kleding, speelgoed en communicatiemiddelen. “Dat is heel fijn.” Ze deelt het huis met plezante mensen, maar soms is het lastig. “Mijn kinderen en ik komen uit het westen, wij praten Oekraïens. Onze huisgenoten komen uit het oosten van ons moederland, zij spreken Russisch.”

Toch blijven de vluchtelingen positief. “We hebben misschien een te kleine keuken voor drie gezinnen, maar we zijn allemaal flexibel.” Yulia maakt vaak gebruik van de keuken, want de kinderen moeten toch te eten hebben. Ze is niet echt te spreken over de Nederlandse specialiteiten. “Zo stelde iemand me een keer voor om kibbeling te eten, want dat is erg populair. Ik vind het kunstmatig, droog en kapotgefrituurd.” De Oekraïense keuken is overigens ook niet voor haar weggelegd. “Doe mij maar iets uit de Italiaanse of Franse keuken”, zegt ze. Iets wat haar wel opvalt in de Nederlandse cultuur: Iedereen begroet elkaar op straat, ook onbekenden. “Dat zou ik graag meenemen naar Oekraïne.”

Veel vrije tijd is er doordeweeks niet. Yulia geeft online les aan Oekraïense scholieren. “Niet iedereen zit nu op dezelfde locatie en ik geef ook privélessen. Dat in combinatie met het huishouden van drie gezinnen zorgt ervoor dat de dagen snel gaan.” In het weekend gaat ze er graag op uit met haar kinderen. “Zwolle, Enschede, we willen alles graag zien. Ik ben niet materialistisch, ik wil graag met mijn kinderen zo veel mogelijk beleven. Of dat nou in Oekraïne is, of in Nederland.”

Ondertussen heeft de Oekraïense veel Nederlandse vrienden, de kinderen zitten hier op school, zijn druk met voetballen en korfballen en ze vindt alle buren in de Prinsessenwijk ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Ondanks dat het haar hier bevalt, wil ze graag terug naar haar eigen land. Terug naar haar familie. “We hebben gewoon heimwee, we willen terug naar mijn man en hun vader.” Omdat ze uit Lviv komt, het westen van Oekraïne, lijkt het haar relatief veilig om die kant weer op te gaan. “De Russen hebben in Lviv voornamelijk transportmiddelen en wapenopslag gebombardeerd.

In de nabije toekomst zal de situatie in Lviv misschien tijdelijk erger zijn. Ze legt uit dat aan het eind van de zomer nieuwe wapens komen. Vanuit de Verenigde Staten zullen geweren, bommen en wellicht vliegtuigen via het westen naar het oosten van Oekraïne gaan. “Dan moeten we misschien tijdelijk weer naar Europa.” Naast de heimwee wil Yulia ook dichterbij huis helpen tijdens de huidige oorlog. “We doneren geld, we kopen en versturen lijkzakken, we brengen goederen naar Polen voor andere vluchtelingen. We proberen alles om de ziekte genaamd Rusland uit ons land te krijgen.” Met extra wapens uit het westen hoopt Yulia dat de oorlog sneller voorbij is.

Ze zal samen met de Nijverdalse stichting United We Stand weer dichterbij haar moederland te komen. “Dan kan ik de situatie met eigen ogen zien en beslissen of we weer naar huis gaan.” Naast haar werk als docente probeert ze zo veel mogelijk te helpen bij deze stichting. Een van de initiatiefnemers van deze organisatie, Vincent Ravenhorst, heeft haar misschien zelfs aan ander werk geholpen. Ze is na vijf jaar lesgeven namelijk toe aan een nieuwe uitdaging. “Ik heb altijd in de IT-sector gezeten, dat wil ik nu graag weer oppakken.”

Yulia vindt het vooral belangrijk om iedereen te bedanken voor ze vertrekt uit Nijverdal. Ze voelde zich altijd welkom en hoopt iedereen over een tijdje ook welkom te heten in Oekraïne. “We hebben ons erg comfortabel gevoeld. Iedereen die ons geholpen heeft, met spullen of simpelweg met een praatje, we zijn jullie ontzettend dankbaar.”

Tekst: EG-Wél